Królestwo Kanciarzy CO ONI ZE MNĄ ZROBILI.

mam dla Was coś odnośnie Szóstki Wron. Jeśli nie czytałeś, to może cię to zachęci, a jeśli czytałeś, to może ci się spodoba. :D

klik

klik

Nie zgadzam się z tym, co wydarzyło się prawie pod koniec książki. Nie mogę Wam zdradzić szczegółów, jedynie przyznam, że płakałam, czytając to w pociągu. Było trudno mi powstrzymać łzy.

Od samego początku drugiej części czułam podekscytowana, bo autorka nie zabrała nam adrenaliny, zadbała o to, byśmy co chwila mieli nowe akcje, zwroty, przygody. Tak bardzo urzekła mnie swoim stylem pisania. Wykreowała własny fantastyczny świat, na dodatek prawie realistyczny – każdy mógłby zobaczyć go w głowie.

Szóstka Wron przyniosła mi wiele wrażeń i zostanie na długo w moim sercu, ale Królestwo Kanciarzy w ogóle od niej nie odbiegało. Słyszałam wiele opinii, mówiono, że druga część jest gorsza... Nie uważam tak. Myślę, że drugi tom zawsze będzie inaczej postrzegany, bo mamy wrażenie, że mało może nas zaskoczyć. Mówię o tym, że w pierwszym tomie poznajemy bohaterów, tutaj mamy już styczność z nimi od razu i wiemy mniej więcej na co ich stać.

Autorka mnie nie zawiodła. Sypała świetnymi przemyśleniami, jak asami z rękawa. ;)

Moi ukochani bohaterowie powrócili z podwójną mocą. Nie mogłam się nimi nacieszyć. W żadnym aspekcie jeszcze mi się nie znudzili. Już dawno nie przeżywałam tak żadnej książki... A tu proszę, zupełne tornado emocji. Kiedy tylko pojawiał się Kaz Brekker moje serce biło szybciej. Kochałam jego powiedzenia, to jaką aurę wytwarzał wokół siebie. Był niesamowity poprzez tajemnicę i mrok oraz swoje zdolności. Nie zaznaczyłam żadnych cytatów, ale było ich od groma! To co on wyczyniał z magicznymi sztuczkami... Cudowne.

Bardzo udanym wątkiem była relacja Kaza z Inej. Połączeni więzią pałali do siebie specyficznym uczuciem, ale postawiony mur przez Kaza blokował dalsze ruchy. Nie będę za dużo mówić, chodzi o to, że uczucie, które było między nimi, było muśnięciem piórka. To nie zrzut bomby namiętności i pożądania. O nie... Kaz był jej cieniem, choć wydawało się, że to ona jest cieniem jego. Nie mówili głośno o tym, co czuli, kłamali, milczeli, ale to było ich zachowanie. Nie mogło być inne. Koniec książki rozbił moje serce w kawałeczki – z radości, nie z przykrości. Kocham ich.

Oprócz tej cudownej dwójki, mieliśmy pozostałych bohaterów, którzy nie odbiegali od tamtych. Wiele rozwinęło się pomiędzy Wylanem, a Jasperem, ale nic więcej zdradzę. Natomiast Nina i Matthias, jak zawsze pełni uczuć i emocji. Życzę Wam, abyście przeżyli coś takiego, jak ja, gdy czytałam tą dulologia. Przepiękna i fascynująca historia. 

POLECAM.

goodbook.

5/5