Dziesięć płytkich oddechów [recenzja]

~Dziesięć płytkich oddechów... Przyjmij je. Poczuj je. Pokochaj je.~ 

(wybaczcie, że nie ma zdjęcia, a sama okładka, ale oddałam książkę do biblioteki i nie zdążyłam zrobić zdjęć)

Autor: K.A Tucker.

Opis: Kilka lat temu życie dwudziestojednoletniej Kacey Cleary rozpadło się na kawałki. Wraz z młodszą siostrą Livie, z biletami autobusowymi w kieszeni, wyruszają do Miami.
Goniąc za marzeniami i uciekając przed koszmarem, dziewczyny trafiają do apartamentowca niedaleko plaży. Rozpoczynają nowe życie.
I wszystko przebiegałoby zgodnie z planem, gdyby Kacey nie spotkała Trenta Emersona z mieszkania 1D.

Zamknięta w sobie Kacey nie chce niczego czuć. Tak jest bezpieczniej. Dla wszystkich. Jednak w końcu ulega, otwiera serce i zaczyna wierzyć, że może pozostawić za sobą koszmarną przeszłość, by zacząć od nowa. Niestety okazuje się, że nie tylko Kacey kryje tajemnicę. Pozornie perfekcyjny mężczyzna ukrywa prawdę o wydarzeniach, których nie da się wybaczyć. Odkryta przeszłość Trenta sprawi, że Kacey powróci w przerażający mrok i samotność.
Piękna powieść o bliznach, o których nie można zapomnieć, o winie, której nie da się odkupić i o światełku w tunelu, które sprawia, że nawet najbardziej poraniony człowiek szuka w sobie siły, która pozwoli mu wykonać dziesięć płytkich oddechów…

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i wydaje mi się udane. Czy mogła mnie zaczarować bardziej? Mogła, ale i wystarczająco oddałam się jej urokowi.

Dwie siostry o zupełnie innych charakterach, ale obie zaczynają od nowa, uciekając przed przeszłością. Kacey oraz Livii są zdane jedynie na siebie. Od razu wiedziałam, że to będzie taka typowa opowieść, w której bohaterka ma traumę po wypadku (i jak zawsze giną jej rodzice. Tak jest w prawie każdym fanfictions na wattpadzie), potem poznaje rycerza na białym koniu i wszystko jest dobrze. Mimo tej świadomości, chciałam przeczytać Dziesięć płytkich oddechów polecaną przez moje koleżanki z blogosfery. Poza tym mam słabość do romansów wydawanych przez Filię.

Przez kilka rozdziałów miałam duży problem z Kacey i jej charakterem, ale powiem Wam, że tak miało być. Ona była jak najbardziej realna. Chamska, kąśliwa, co chwila odszczekująca w wypowiedziach, ale przez to prawdziwa. Nie potrafiła poradzić sobie z wypadkiem, w którym tylko ona przeżyła i kryła to pod skorupą, nikomu się nie spowiadając. Dodam, że uwielbiam Livii za jej szczerość i optymizm – zdecydowanie była promyczkiem Kacey w tej smutnej rzeczywistości i motywowała ją do podejmowania dobrych decyzji. 

Kacey bierze na siebie dużą odpowiedzialność i staje się opiekunem prawnym Livii, na dodatek mieszkają w małym mieszkanku, a obok wprowadza się irytująco przystojny chłopak. Dla niej to zwiastuje problemy, ale jak się okazuje, bardzo chce się do niego zbliżyć. Trent nigdzie się nie śpieszy, po prostu jest obok i to mi się w nim podobało. 

Niestety jest słaby punkt tej książki. Mimo fajnych, zabawnych czasem bohaterów, problem wypadku był do przewidzenia. Przynajmniej ja od razu się domyśliłam o co chodzi, analizując zachowanie Trenta. Nic już nie mówię, nic nie zdradzam, ale to jedna ze słabszych stron powieści. 

Pomijając to, całość mi się podobała i była w jakiś sposób rozczulająca. Kacey w końcu uwierzyła, że będzie dobrze i nie musi spotykać ją wszystko, co najgorsze. 

Idealna na lato, wręcz się ją połyka. Mi zajęła dwa dni przez pracę, ale myślę, że na spokojnie można położyć się z nią na kilka godzin i zatonąć.