Historia złych uczynków. [recenzja]

Hej! Przychodzę z recenzją POLSKIEJ KSIĄŻKI, tak, wiem, szok. U mnie na blogu jakaś polska pozycja. Ale no... Sami zobaczcie, czy warto :) 

Autor: Katarzyna Zyskowska

Opis: Połączyła ich miłość? Pożądanie? Przeznaczenie?

A może zło, które wydarzyło się dużo wcześniej?

Nina przyjeżdża na studia do Warszawy. Wierzy, że ma szansę na lepsze życie niż jej matka. Jednak dzień, w którym wsiada do samochodu z tajemniczym mężczyzną, zmienia wszystko nieodwracalnie. Nina wikła się w toksyczny, niebezpieczny związek.

Miłosz fascynuje ją i przeraża. Kontroluje. Uzależnia. 

Zmusza do rzeczy, których nigdy by nie zrobiła.

A potem mężczyzna nagle znika. Zrozpaczona Nina zaczyna poszukiwania, które prowadzą ją do starego domu w przedwojennym letnisku. Domu, w którym dawno temu ktoś popełnił zły uczynek. Niejeden.

Czy Miłosz i Nina spotkali się przypadkowo?

A może są tylko kolejnym ogniwem historii, która zaczęła się dużo wcześniej?

To coś więcej niż uczucie.
To psychoza.
Łapie, przydusza, izoluje od świata.

Czasem lubię eksperymentować i ryzykować i właśnie to zrobiłam, sięgając po polską literaturę, której na ogól nie czytam, bo nie lubię polskich bohaterów i akcji dziejącej się w naszym kraju. W moje ręce wpadła nowość od wydawnictwa Znak i cóż, spróbowałam. 

Już pierwsze rozdziały porwały mnie na dobre i mówię to z ręką na sercu, sama siebie zszokowałam, tym jak łatwo polubiłam styl autorki. Nieraz, w pewnych fragmentach, przypominał mi styl Zafona, co bardzo mi się podobało. Czułam się, jakbym czytała książkę idealnie pasującą do mojego gustu.

Dramaty i problemy, kłótnie, miłość, przemoc – dzika mieszanka na dwóch płaszczyznach czasowych. Wtedy i kiedyś. Fabuła skomplikowana, ciekawie rozbudowana i cały czas podtrzymująca napięcie. Plus za plusem, co mogę powiedzieć, dałam się urzec! 

Do Niny miałam neutralny stosunek i nie chodzi o to, że była źle wykreowaną postacią, ale zupełnie nie była typem człowieka, z którym chciałabym się zakolegować. Czasami, zdarzało się i tak, że trochę mnie denerwowała, lecz przeżyłam do końca i jestem bardzo zadowolona z lektury. Wspomnę też o Miłoszu. Niestety, to co zastosowała wobec niego Zyskowska, nie przypadło mi do gustu, bo na kolejnych kartkach powieści rozpłynął się, a jego imię zawisło w powietrzu.

Wspomnienia wracają jak bumerang.

Skutki przeszłości w teraźniejszości.

Dwie płaszczyzny czasowe w powieści to ciekawy zabieg i tutaj jestem pełna podziwu dla autorki, że sprostała zadaniu, nie pogubiła się w szczegółach. Muszę przyznać, że zaskakiwała mnie swoją wyobraźnią – niektóre momenty w książce wbijały mnie w fotel. To są książki, które czyta się bardzo szybko, bo frustruje nas niewiedza. Spragnieni kolejnej dawki szczegółów wertujemy kartki, nie zerkając na zegar. Podobała mi się strata rachuby czasu, bo dość przyjemnie spędziłam te chwile z Historią złych przypadków i teraz dumnie prezentuje się w mojej biblioteczce. 

I chociaż książka jest dla mnie dużym, ale pozytywnym zaskoczeniem, to ma jedną wadę. Pod koniec zrobiła się za bardzo chaotyczna i zakończenie nie było takie, jakiego bym oczekiwała i zostawiło niedosyt. Jednakże to nie oznacza, że powieść nie zapadła mi w pamięć, bo wręcz przeciwnie, miała w sobie coś dziwnego, frapującego i na pewno zostanie w mojej głowie na dłużej. 

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Znak

4/5