Uratuj mnie, czy jednak utop? [recenzja]

Tytuł: Uratuj mnie.

Autor: Anna Bellon.

Opis: Normalne życie Mai skończyło się, gdy zginął jej ukochany brat. Pogrążyła się w żałobie, zerwała kontakty z wszystkimi przyjaciółmi. Liczyły się tylko książki i muzyka.

Prawdziwe życie Kylera może się dopiero zacząć. Gdy skończy liceum, przestanie się przeprowadzać, zmieniać szkoły, gdy uwolni się od toksycznego ojca. Na razie jedyną ucieczką pozostaje muzyka. I prowokowanie otoczenia napisami na koszulkach.

W nowej szkole Kyler poznaje Maię. I postanawia się z nią zaprzyjaźnić. Ale czy dziewczyna, która odtrąca od siebie wszystkich, jest na to gotowa? Czy Kyler ma w sobie tyle siły, by nie odpuścić?

I czy to na pewno przyjaźń?

Spotkałam się z wieloma opiniami o tej książce, były mieszane – negatywne i pozytywne. Postanowiłam nie oceniać lektury po okładce i zakupiłam Uratuj mnie, żeby się przekonać. Od samego początku wiedziałam z czym mam do czynienia i nie nastawiałam się na nic więcej. I dobrze. Bo nie byłam rozczarowana, ani nic mnie nie zaskoczyło.

Uratuj mnie było publikowane na Wattpadzie, kolejna książka polskiej autorki, która zaczynała swoje początki na tym portalu. Dałam szansę tej lekturze, bo jak powtarzam, ja również tam zaczynałam i wciąż się uczę.

Ta powieść jest powieścią skierowaną do młodzieży, co już wiecie, tak samo jak to, że jest to obyczajówka, która nie może Was niczym zaskoczyć. To lekka powieść, którą czyta się w góra cztery dni. Nie trzeba się nad niczym zastanawiać. Nie dawała mi do myślenia, choć myślałam, że znajdę jakieś „smaczki”, które będę mogła wyciągnąć.

Fabuła bazuje na schemacie tego wszystkiego, co już przerobiliśmy w innych książkach, ale naprawdę trudno o oryginalność w młodzieżówkach, mówię szczerze i z doświadczenia, bo sama takowe piszę. Jednakże nie była nudna, a myślałam, że może tak będzie i zniechęci mnie do czytania, ale nie. Bardzo dobrze. Relacja Kylera i Mai rozwijała się powoli – od przyjaźni do związku. Cieszę się, że autorka nie przyśpieszyła wszystkiego niepotrzebnie. Nie mknęła z wątkami.

Mały minus – błagam, dlaczego wciąż uważane jest, że pisanie np.”Clare Alison Dawson, zachowuj się” jest dobre i brzmi świetnie? Nie brzmi. Nikt tak o sobie nie mówi. NIKT tak nawet nie myśli o drugiej o sobie w myślach. Halo, czy ktoś z Was chociaż raz pomyślał o swojej koleżance np. „Anno Zuzanno Kowalska, ale ładnie wyglądasz”. Wiem, że w książkach amerykańskich i angielskich to bardzo częsty zabieg – tyle że zbędny i niepotrzebny. Nawet kiedy przejmujemy styl z książek, które czytamy, czyli w tym przypadku obcojęzyczne, nie bierzmy wszystkiego, bo nie wszystko jest dobre, tak jak właśnie pisanie imienia, drugiego imienia i nazwiska w dialogach i opisach.

To taka dygresja na temat, który znowu rzucił mi się w oczy. Natomiast cała książka była w porządku. Nie zrobiła na mnie wrażenia, ale też nie zirytowała, a to ostatnio zdarza się często. Po prostu dobrze mi się ją czytało.

Jeśli macie ochotę na coś lekkiego, niezobowiązującego, to jest to spokojna i dobra lektura. Polecam.

3/5