Najlepszy powód, by żyć... [recenzja]

Tytuł: Najlepszy powód, by żyć.

Autor: Augusta Docher.

Opis: Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle jestem w ognistej kuli. Dociera do mnie, że się palę. Jestem żywą ludzką pochodnią.

Dominika budzi się po kilku dniach.

Wie, że to był wypadek, a ukochany ojciec wcale nie chciał jej zabić.

Teraz, kiedy on jest w więzieniu, ona leży w szpitalu i walczy o życie.

Chociaż właściwie, to inni walczą za nią, ponieważ ona się już poddała.

Ale to, co miało być końcem, okazuje się być początkiem…

Przewrotny los stawia na jej drodze ambitnego młodego lekarza, który dostrzega w niej coś więcej niż tylko pacjentkę. Gdy on będzie leczył jej ciało, jego brat Marcel, czarna owca szanowanej rodziny, spróbuje uleczyć jej duszę.

Tylko czy to jest w ogóle możliwe? Czy pęknięte serce potrafi jeszcze kochać?

I czy ktoś, kto ma tyle powodów, by się zabić, odnajdzie ten jeden, by żyć?

Ile ludzi, tyle gustów. Jestem fanką romansów i książek, po których można płakać. Dlatego tak bardzo zachęcił mnie opis. Lecz myliłam się i niestety, nie będzie to pozytywna ocena.

Historię Dominiki i Marcela czytało mi się bardzo ciężko i powolnie. W ogóle nie mogłam się zmotywować, aby sięgać po książkę, a mam tak, gdy coś mi się nie podoba. Tym razem losy bohaterów nie wciągnęły mnie ani trochę. Nawet na tyle, bym poczuła jakąś sympatię do nich, czy szacunek. Nic. Zero. Pustka. Nie chciałabym spojlerować, na górze jest opis, z którym możecie się zapoznać.         

To, co przydarzyło się Dominice jest smutne, ale nie poruszyło mnie w żaden sposób, a szkoda. Nie czułam do niej niczego, co czułam do bohaterek Zanim się pojawiłeś, czy Gwiazd Naszych Wina. Mogłabym dodać, że była troszkę irytująca. Jednak nie bardziej niż Marcel. On przeszedł samego siebie.

Autorka książki stworzyła sztuczne i odrażające dialogi. Dlaczego tak mówię? Bo jak czytałam opisy w stylu „na dyskotece widzę fajne dupeczki” albo „ładna z niej foczka”, to mój żołądek skręcał się i miałam ochotę rzucić książką przez okno. To odpycha, a nie przyciąga, przynajmniej moim zdaniem. I na pewno wtrącenia „po kiego grzyba??” lub „rżę jak koń” nie są atrakcyjne. Albo się mylę… To jest jeden z głównych powodów, dla którego nie sięgam po książki z polskimi bohaterami. Styl przeważnie jest podobny, czyli taki, jak przedstawiłam wyżej.

Ach, jeszcze była wzmianka o humorze.

Nie.

Nie było humoru. A jeśli już, to moim zdaniem, na poziomie Marcela, a nie był on zbyt błyskotliwy. Oczywiście każdy odbierze bohaterów, jak będzie chciał. Przebrnęłam przez tę książkę z niesmakiem na ustach i na pewno nigdy więcej nie wrócę. Jestem rozczarowana, bo od pierwszych stron czułam, że to będzie ciężki kawał chleba, a nastawiałam się na dobrą historię.

Osobiście jej nie polecam, ale jeśli ktoś lubi literaturę polską i jest przyzwyczajony do takiego stylu, to niech sięgnie. Może będzie oczarowany. Akurat w moim przypadku, ani nie popłynęły łzy, ani uśmiech nie odmalował się na mojej twarzy.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Znak

2/5