CZEMU TAKI KONIEC, czyli Promyczek [recenzja]

Muzyka

Ocieram łzy, biorę głęboki oddech. Otwieram stronę bloga i zaczynam pisać. Nie jest to dla mnie łatwe, bo wciąż nie potrafię zebrać odpowiednich słów. 

(ja w momencie pisania tej recenzji)

~Masz przed sobą wspaniałe życie. Przeżyj je co do minuty. Zacznij już teraz.~

Przyznam, że to była bardzo dobra i motywująca powieść, ukazująca, że życie może bardzo szybko przeminąć. Trzeba brać jak najwięcej każdego dnia, kto wie, czy kolejny nadejdzie? W swoich powieściach też staram się to uświadamiać czytelnikowi. Dlatego tak dobrze czytało mi się książkę Kim Holden – w wielu kwestiach miałam ochotę przybić z nią piątkę.

Poznajemy Kate, mądrą, energiczną i pozytywnie nastawianą do życia dziewczynę, która rozpoczyna studia w Grants. Jet skazana na komunikowanie się przez telefon i wiadomości z Gusem, najlepszym przyjacielem, którego kocha, a który zwie ją radośnie Promyczkiem. Przezwisko jest adekwatne, Kate to bardzo pozytywna osoba! Stara się nie dostrzegać zła i smutku, choć przeszła wiele. Polubiłam ją, jej poczucie humoru, ale przyznam, że musiało minąć trochę czasu, bo na początku nieco mnie irytowała. 

Musiałam także przywyknąć do stylu pisania autorki. Kilkaset (tak, ponad sto, a nawet dwieście) stron strasznie się dłużyło. Czasem Holden podawała takie nieznaczące szczegóły lub nic nie wnoszące dialogi. Jednakże w końcu to zaakceptowałam, ponieważ zrozumiałam, że te nudne, mało ważne rzeczy, są bardzo istotne dla Kate, która chciała zapamiętać wszystko z powodu bardzo... istotnego. To nie jest powieść, odkrywająca nowe rzeczy, jest to powieść poruszająca schematy ujęte przez wiele wcześniejszych młodzieżówek, ale trafia w serducho i potrafi wzruszyć. Później, wraz z poznaniem historii Kellera, drugiego ważnego męskiego bohatera w powieści, coraz trudniej czytało mi się kolejne kartki. Płakałam. Och, jasne, że tak. Bardzo łatwo mnie wzruszyć, a tutaj było tak wiele smutnych rzeczy! Urzekła mnie relacja Kate i Gusa oraz Kellera. To zdecydowanie ludzie, na których zasłużyła Kate. Autorka poruszyła też temat homoseksualizmu i stworzyła postać Claytona, przyjaciela Kate, które poznała w akademiku. Równie pozytywny, jak ona. 

~Czytanie jest ucieczką od prawdziwego świata. Wszyscy go czasem potrzebują, by pozostać przy zdrowych zmysłach.~

Historia Promyczka jest historią, która może się zdarzyć. Nie jest nierealna, choć nie mam nic przeciwko nierealnemu światu. Jestem w stanie polecić ją osobom, które kochają romanse, młodzieżówki, przyjaźń i muzykę (zwłaszcza rocka). Niestety, co do ostatniego, nie jestem wielką specjalistką, dlatego nazwy zespołów, jakie wtrącała autorka były mi nieznajome.

Cóż, Promyczek zostanie odstawiony na półkę, a może będę miała okazję sięgnąć po Gusa, a później Franco, bo jestem ciekawa losów tych chłopaków. Ta książka nie staje się moją ulubioną powieścią, nie strąca Jesiennej miłości, do której uwielbiam wracać i nie pobija Gwiazd naszych wina, ale zapadnie w mojej pamięci i sercu na długo. Zapewne nie napisałam niczego odkrywczego i sporo z was kojarzy już Promyczka oraz go czytało. Jeśli jednak nie, zaciśnijcie zęby i przebrnijcie przez długi początek. Ja dałam radę i nie żałuję, bo to co miało zostać przekazane, było przekazane w stu procentach.