Anna Karenina: warto czy nie?

Witam, witam. Dzisiaj to ja przychodzę do Was (skyfallgirl). Będę pisać o książkach, bo po to tu jestem. Na razie nie recenzuję filmikami, nie mam do tego głowy. Jednakże chcę dziś napisać o Annie Kareninie, której opis głosi "Największy romans wszechświata". Czy tak jest? Nie jest to seria Polecam Goodbook, ponieważ będę odnosić się również do filmu.

Szczerze powiedziawszy, najpierw obejrzałam film. W 2012 roku do kin weszła najnowsza wersja, którą ubóstwiam z Keirą Knightley i Aaronem  Taylor-Johnsonem. Miałam wtedy trzynaście lat i być może niewiele rozumiałam, ale po obejrzeniu filmu drugi raz, zakochałam się. Historia Anny i dwóch przystojnych mężczyzn oczarowała mnie, a Joe Wright przedstawił to wszystko w bardzo oryginalny i piękny sposób. Otóż wykorzystał motyw teatru. Aktorzy poruszali się między sceneriami. Polecam obejrzeć film, może zwiastun Was zachęci.

Tytuł: Anna Karenina
Autor: Lew Tołstoj
Opis: Akcja zaczyna się wraz z kryzysem małżeńskim Stiepana Obłońskiego i Dolly spowodowanego romansem księcia. Upokorzona i zrozpaczona Dolly zamierza się rozwieść i wyprowadzić wraz z dziećmi do matki. Ma obecnie 34 lata i po siedmiu porodach jest już nieco podstarzała. Zdrada bardzo ją boli, ponieważ uważa ją za "świadomą i przebiegłą". Stiepan prosi siostrę o mediację. Anna przyjeżdża zatem pociągiem z St. Petersburga do Moskwy. Po drodze poznaje hrabinę Wrońską, która przedstawia ją na dworcu swojemu synowi, hrabiemu Aleksiejowi Wrońskiemu. Później, w trakcie rozmowy z bratową, Anna przekonuje ją, że Stiwa nadal ją kocha. W konsekwencji Dolly decyduje się mu wybaczyć. Ich pogodzenie się nie jest jednak trwałe, a wzajemne stosunki stają się dla Darii upokarzające. On rzadko bywa w domu, pieniędzy brakuje. Księżna rodzi szóste dziecko, jednak mąż nie interesuje się nim zbytnio. Dolly podejrzewa go o kolejny romans, jednak tym razem woli się świadomie oszukiwać. Gardzi przez to i sobą i Stiepanem.
W kolejnych dniach do Moskwy przybywa Lewin, przyjaciel Obłońskiego. Jest to człowiek gwałtowny, ambitny, a przy tym nieśmiały. Bardzo kocha Kitty, lecz boi się jej to wyznać. Większość czasu spędza na wsi, czego rosyjska arystokracja nie rozumie. Jest bardzo dobrym gospodarzem ceniącym sobie szczęście rodzinnie. W końcu jednak przybywa do Moskwy z zamiarem oświadczenia się księżniczce Kitty. Dziewczyna ma dopiero 18 lat. Jest młoda, naiwna, niewinna, niepohamowana w gniewie, lecz zdolna do wielkiej miłości. Odkąd weszła do towarzystwa, ma w nim ogromne powodzenie. Interesuje się nią hrabia Wroński, więc odrzuca zakochanego w niej Lewina.
Aleksy Kriłłowicz Wroński jest młodym, zdolnym oficerem. Jego ojciec umarł wcześnie, a matka nawiązała później kilka głośnych romansów. Aleksy wychowywał się zatem w Korpusie Paziów. Teraz zaś jest eleganckim, zdolnym, lecz nieco pustogłowym wojskowym, który dba przede wszystkim o własną przyjemność. Obłoński mówi o nim do Lewina: (Jest) bogaty, przystojny, ogromnie ustosunkowany, a przy tym nadzwyczaj miły, poczciwy chłopak. […] Jest wykształcony, a w dodatku niegłupi. To człowiek, który wysoko zajdzie. Książę Szczerbacki twierdzi jednak: Lewin jest tysiąc razy od niego lepszy. A tamten (Wroński) to petersburski fircyk. Aleksy rozkochuje w sobie Kitty niemal bezwiednie, nie zdając sobie sprawy, że wszyscy spodziewają się jego oświadczyn. On jednak nie zamierza się żenić, bo nie tylko nie lubił życia rodzinnego, lecz upatrywał […] zwłaszcza w osobie męża coś obcego, wrogiego, a przede wszystkim śmiesznego. Co więcej, hrabia nawet nie dostrzegał, że wszyscy oczekują jego oświadczyn po tym, jak często Kitty odwiedzał i wielokrotnie z nią flirtował. Nie przypuszczał, że coś, co jemu, a zwłaszcza jej, sprawia tak wielką a niewinną przyjemność może być złe i że Kitty może być nieszczęśliwa, gdy nie złoży jej oczekiwanej propozycji małżeństwa.

Hrabia Aleksy Wroński

Anna Karenina

Recenzja: Wszystko jest z Wikipedii, ale starałam się to jakoś skrócić. Książka jest wielu warstwowa, występuje kilka wątków o różnych historiach, które trudno zawrzeć w kilku zdaniach. Czy jest to romans wszechświata? Nie sądzę. Wątków miłosnego w książce jest bardzo mało. Autor bazował na problemach, psychologii, lecz nie na romansie. Jeśli chodzi o związek Anny i Wrońskiego, w nim wszystko dzieje się szybko.
Książka napisana jest starym językiem, do tego przetłumaczona z rosyjskiego na polski. Przyznam szczerze, że miałam problemy, czytając ten utwór. Film przypadł mi do gustu bardziej niż książka, ale dalej przyznaję, że jest pięknym dziełem i należą się oklaski. Polecam tę książkę każdemu. Dosłownie każdemu. Nie trzeba być fanem romansów, tutaj jest go naprawdę mało, bo w tamtych czasach były ważniejsze wartości, o których wspominał Tołstoj.

Jeśli już czytaliście, to napiszcie wasze opinie. A może oglądaliście film?